Bevilo, Bevilo, Bevilo
Door: Vera Djabali
Blijf op de hoogte en volg Vera
03 April 2014 | Italië, Rimini
Ik weet dat ik de afgelopen weken niet veel van me heb laten horen. Althans, niet via dit medium. Het voelt daarom bijna alsof ik zou moeten beginnen met de woorden die ik me nog zo goed kan herinneren van toen ik ongeveer 12 jaar oud was: Lief dagboek, sorry dat ik zo lang niet heb geschreven. Maar een ding is nu anders: Toen zou ik geprobeerd hebben de hele periode samen te vatten om maar niks belangrijks te missen. Dat ga ik nu dus niet doen. Afgelopen weekend was echter wel heel erg tof, en leek mij wel weer een nieuwe post waard.
Vrijdagochtend, 7 uur. We hadden volgens de officiële afspraak nu bij het station moeten staan, klaar om te vertrekken. Maar in Italië moet je minstens een half uur te laat komen, dus vertrekken was nog niet ins ons opgekomen. In plaats daarvan renden we als twee kippen zonder kop door het huis heen, schreeuwend naar elkaar wat we ook absoluut niet moesten vergeten mee te nemen. Martina en ik gaan samen mee op excursie, georganiseerd door de mensen van ESN Roma tre. Toen we rond kwart voor acht ons melden bij het metrostation stond er een redelijk grote groep mensen met trolleys en rugzakken zenuwachtig naar elkaar te kijken. Het verbaasde me hoeveel van deze mensen ik nog nooit had gezien, hoewel ik toch aardig wat ESN activiteiten had bezocht. Alessandro stond ons op te wachten met pizette (kleine pizzaatjes) , slagroomsoezen, suikerkoekjes en allerlei andere typisch Italiaanse lekkernijen die je om 8 uur ’s ochtends niet makkelijke door je keel krijgt. Eenmaal compleet, en met anderhalf uur vertraging begon de trip, we hadden er zin in! Hoewel de eerste uurtjes in de bus toch echt een beetje duf waren, er werd vooral veel geslapen en gefluisterd. Dat was de latere busritten wel anders.. De eerste stop, rond lunchtijd, Urbino! Een prachtig klein dorpje, met kleine steegjes en smalle straatjes. Alessandro gaf een rondleiding, die ik erg interessant vond ondanks het feit dat ik maar de helft van zijn Italiaanse gebrabbel had begrepen. Toen weer snel terug de bus in, om de inmiddels nog verder opgelopen vertraging in te halen. Volgende stop: Gradara! Dit is absoluut een van de mooiste kastelen die ik ooit heb gezien. Volgens velen de mooiste, grootste en best bewaard gebleven middeleeuwse burcht van Italië. Weer kregen we een rondleiding, er werd verteld over de vele verschillende legendes en verhalen die over dit kasteel de ronde doen. Daarna gelukkig wat vrije tijd, die we dankbaar gebruikten om van de zon te genieten en ons energiepeil te verhogen met een dosis Cafeïne. Ondertussen had ik al tig nieuwe namen gehoord, en mezelf ook al een aanzienlijk aantal keren voorgesteld. Ik kwam erachter dat ik niet zo goed ben in het onthouden van namen, en gelukkig, dat ik daarin niet de enige ben. Al gauw hadden we een leuk groepje mensen verzameld met wie we de rest van de trip vooral zouden doorbrengen, en daarbij waren opvallend veel Oostenrijkers! Natuurlijk Martina, en Matthias, die ik al kende van mijn vak over mensenrechten, maar ook Ana, Remo en Maria kwamen daar nieuw bij. En dat uit zo’n klein land, bizar toch? Tot mijn grote vreugde vond ik ook de eerste Nederlandse: Jasmijn, uit Wageningen. Toch gek dat Jasmijn en ik bijna altijd Engels met elkaar spraken. De Oostenrijkers daarentegen, moest ik er regelmatig aan herinneren dat er mensen bij waren die geen Duits spreken. Hun reactie was: “Maar je begrijpt het toch wel?”
Even later moesten we helaas de inmiddels gevreesde bus weer in, we hebben al heel wat uurtjes gereden, maar het laatste stuk naar Rimini moest nog worden afgelegd. Eenmaal daar werden de kamers ingedeeld, op mijn kamer: Martina, Maria, Jasmijn, Dianna (Russisch), Camille (Frans) en ik. Gezellige mix van nationaliteiten en allemaal leuke meiden! Tijdens het eten in het hostel (uiteraard pasta) werden de opties voor de rest van de avond besproken. We konden mee met de mensen van ESN Rimini, naar een grote discotheek, of we konden zelf de kleinere kroegjes opzoeken die aan het strand lagen. Martina, Remo en ik wilden eigenlijk heel graag de zee nog zien, want dat stond verder niet op het programma. En we waren zo slim om te voorzien dat we daar morgenochtend waarschijnlijk ook niet extra vroeg voor zouden opstaan. Dus daagde ik ze uit om te gaan zwemmen vanavond. Iedereen keek me aan alsof ik gek was, en er werd gewed dat we het niet zouden doen.. Maar Remo besloot de uitdaging aan te gaan, dus dat beloofde een leuke avond te worden. Na een bijna eindeloze discussie onder het genot van talloze cocktails besloten we ons bij de groep te voegen die naar de discotheek zouden gaan. Het was een mooie grote en drukke club, met goede muziek. Maar na een paar uurtjes dansen besloten we dat het genoeg was en stonden we weer buiten. Dit leek me het goede moment om Remo aan zijn belofte te herinneren. En ja hoor, Remo sprong enthousiast heen en weer: “We gaan zwemmen, we gaan de zee zien!” (Ik had ondertussen geleerd dat de zee voor Oostenrijkers een heel bijzonder verschijnsel is, aangezien ze een van de weinige Europese landen zijn die nergens grenst aan een zee). Martina zag het niet zitten, maar sjokte achter ons aan, omdat ze toch met ons mee terug naar het hostel moest lopen. Vanessa, een Braziliaans meisje, liep ook met ons mee, maar begon al direct te zweren dat ze niet het water in zou gaan. Na even zoeken zagen we een zwarte massa voor ons opdoemen, en voelden we zand onder onze voeten, we waren op het strand! Nu konden we niet meer terug: Remo, Martina en ik hebben de nachtelijke duik in zee genomen, zoals beloofd. Hoe was het? Vooral koud. Volgens mij ben ik geen twee minuten in het water geweest en zijn we daarna weer terug gesprint. Terug naar het hostel, we wilden snel onder de dekens. Met grote dank aan Google Maps, anders hadden we de weg niet meer teruggevonden. Onderweg kwamen we midden op een kruispunt een verdwaasde Jo El tegen, een Duitse jongen uit onze groep. Hij stond met een kaart in zijn handen om zich heen te kijken, en leek een beetje van de wereld. Dus we hebben hem meegenomen naar het hostel, waar hij ons de volgende ochtend hartelijk voor bedankte. Het was nog nooit zo heerlijk om onder de wollen dekens te kruipen..
De volgende ochtend was ons beloofd dat we rustig aan konden ontbijten en pas tegen het middaguur hoefden te vertrekken. Bij het ontbijtbuffet troffen we een lange rij voor de toaster en heel veel brakke hoofdjes. Daarna de bus in, we zetten koers naar Dozza, een klein dorpje dat bekend staat om de street-art. Elk jaar wordt er een openlucht kunstwedstrijd gehouden, waarbij geschilderd wordt op aangewezen publieke gebouwen en muren van huizen. Erg mooi om te zien. Het was erg lekker weer, en we waren een beetje brak, dus we besloten dit keer niet de rondleiding te volgen maar zelf een beetje rond te dwalen. Rond het afgesproken tijdstip weer netjes bij de bus (veel te vroeg dus), waarna we verder reden naar Bologna. Ook daar, verrassing verrassing, een rondleiding, dit keer verzorgd door ESN Bologna. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van heb meegekregen, maar Bologna is absoluut een prachtige stad! We sloten de dag daar af met een maaltijd in een klein restaurant dat voor ons was afgehuurd. Onbeperkt bier en wijn was inbegrepen, dus hier begon het gezellige gezang waarnaar de titel van dit blog verwijst. Er is een bekend Italiaans drinkliedje, waarbij je steeds iemand anders (of een groepje mensen) kan dwingen om te drinken. Het gaat ongeveer zo: “Qui viene da Italia, si alzi, si alzi, Qui viene da Italia, si alzi in piè” (Wie uit Italië komt, staat op, staat op, wie uit Italië komt staat op) “E prendi il bicchiere, e lo riempa fine al l’orlo..” (En neemt de beker, en vult het tot aan de rand) “E bevilo bevilo bevilo, bevilo bevilo bevilo…” (En drink het, en drink het, en drink het, etc) De eerste zin kun je dus steeds veranderen, zodat er steeds iemand anders aan de beurt is om te drinken. Dit werd veelvuldig herhaald, en het werd al snel heel laat. Eigenlijk stond er een kroegentocht in Rimini op het programma die avond, die om 11uur zou beginnen. Maar aangezien we om 11uur pas het restaurant verlieten, twijfelden we of dat nog door zou gaan. In de bus werd er dan ook een heftige discussie gevoerd tussen de ESN leden wie er verantwoordelijk was voor de opgelopen vertraging. Maar eenmaal terug in Rimini werd aangekondigd dat voor wie nog steeds geïnteresseerd was, er nog steeds een avondje uitgaan werd aangeboden. Dus we gingen weer mee, onder begeleiding van inmiddels ook een beetje gefrustreerde jongens van ESN Rimini, die drie uur op ons hadden gewacht.. Een echte kroegentocht kun je het niet noemen, maar gezellig was het zeker! Een kleine kroeg, die al snel gevuld was met bijna alleen maar Erasmus studenten. De muziek was geweldig en herkende ik vooral van mijn jongere jaren (toen ik 12-16 was kon ik die nummers keihard meezingen), en het verbaasde me hoe goed ik ze eigenlijk had onthouden. Rond een uurtje of 4 begonnen de meegekomen ESN Roma Tre mensen ons de deur uit te werken, aangezien we de volgende ochtend écht om 10uur moesten vertrekken. Enigszins mokkend verlieten we bar en liepen we met zijn allen naar huis.
Zondagochtend, iedereen in een goed humeur, vandaag gaan we naar de terme! Een dagje zonder rondleidingen en cultureel Italiaans gebrabbel, in plaats daarvan gewoon lekker relaxen in de natuurlijke baden. Het duurde even, de busrit leek oneindig lang door de gebergten met alle haarspeldbochten, maar dan heb je ook wat. De stank van zwavel verwelkomde ons zodra we dus bus uitstapten. Na een korte tocht, vol kleine bospaadjes en glibberige modder, kwamen we aan bij de baden. Het was veel kleiner dan we hadden gedacht, maar wel prachtig! Midden in het bos natuurlijk gevormde baden waaruit damp opsteeg, we wilden er onmiddellijk in duiken. Maar een groep Spaanse toeristen vertelde ons dat we een stuk verder moesten lopen, daar was het nog mooier. De helft van de groep bleef hier, en wij liepen dus door naar de volgende baden. En het was het waard! Een grote witte berg, waar van bovenaf heet water naar beneden stroomde. In de berg verschillende grotten en inkepingen waar zich baden hadden gevormd, heel bijzonder! Een Spaanse jongen sprong enthousiast heen en weer en vertelde dat dit de eerste keer in zijn leven was dat hij sneeuw zag, hij kwam namelijk van Gran Canaria , en daar hadden ze geen sneeuw. Enigszins teleurgesteld was hij dus wel toen hij erachter kwam dat het geen sneeuw was, maar zwavel.. Twee uurtjes hebben we mogen genieten van het heerlijke warme water en de bijzondere setting. Toen moesten we helaas weer terug de bus in, en was het einde van de trip in zicht. Dit zou echter alles behalve een stille busrit worden, de Duitse jongens lieten van zich horen! Elke keer dat we een tunnel inreden begonnen ze te zingen: “Tunnel, Tunnel, Tunnel, Tunnel, Tunnel! Wenn man reinfährt, wird es dunkel, fährt man raus wird's wieder hell!” (Vertaling: Tunnel, Tunnel, etc. Wanneer je erin rijdt wordt het donker, rijd je eruit wordt het weer licht.) En er waren behoorlijk wat tunnels onderweg.. Na nog een uur vastgestaan te hebben bij een benzinepomp omdat onze bus kapot was en we moesten wachten op een nieuwe, kwamen me heel moe maar heel voldaan rond 11 uur aan in Rome. We hebben iedereen gedag gezegd en zijn zeker dat we ze bij een volgende trip weer zullen zien. Om de trip goed af te sluiten, en omdat we honger hadden, zijn we een pizza gaan eten naast het metrostation bij ons in de straat, samen met Maria, Remo, Matthias en Martina. Daarna was het toch echt afgelopen met de pret, maar ik weet zeker dat er nog vele mooie excursies zullen volgen! De eerste staat alweer op de planning..
Vrijdagochtend, 7 uur. We hadden volgens de officiële afspraak nu bij het station moeten staan, klaar om te vertrekken. Maar in Italië moet je minstens een half uur te laat komen, dus vertrekken was nog niet ins ons opgekomen. In plaats daarvan renden we als twee kippen zonder kop door het huis heen, schreeuwend naar elkaar wat we ook absoluut niet moesten vergeten mee te nemen. Martina en ik gaan samen mee op excursie, georganiseerd door de mensen van ESN Roma tre. Toen we rond kwart voor acht ons melden bij het metrostation stond er een redelijk grote groep mensen met trolleys en rugzakken zenuwachtig naar elkaar te kijken. Het verbaasde me hoeveel van deze mensen ik nog nooit had gezien, hoewel ik toch aardig wat ESN activiteiten had bezocht. Alessandro stond ons op te wachten met pizette (kleine pizzaatjes) , slagroomsoezen, suikerkoekjes en allerlei andere typisch Italiaanse lekkernijen die je om 8 uur ’s ochtends niet makkelijke door je keel krijgt. Eenmaal compleet, en met anderhalf uur vertraging begon de trip, we hadden er zin in! Hoewel de eerste uurtjes in de bus toch echt een beetje duf waren, er werd vooral veel geslapen en gefluisterd. Dat was de latere busritten wel anders.. De eerste stop, rond lunchtijd, Urbino! Een prachtig klein dorpje, met kleine steegjes en smalle straatjes. Alessandro gaf een rondleiding, die ik erg interessant vond ondanks het feit dat ik maar de helft van zijn Italiaanse gebrabbel had begrepen. Toen weer snel terug de bus in, om de inmiddels nog verder opgelopen vertraging in te halen. Volgende stop: Gradara! Dit is absoluut een van de mooiste kastelen die ik ooit heb gezien. Volgens velen de mooiste, grootste en best bewaard gebleven middeleeuwse burcht van Italië. Weer kregen we een rondleiding, er werd verteld over de vele verschillende legendes en verhalen die over dit kasteel de ronde doen. Daarna gelukkig wat vrije tijd, die we dankbaar gebruikten om van de zon te genieten en ons energiepeil te verhogen met een dosis Cafeïne. Ondertussen had ik al tig nieuwe namen gehoord, en mezelf ook al een aanzienlijk aantal keren voorgesteld. Ik kwam erachter dat ik niet zo goed ben in het onthouden van namen, en gelukkig, dat ik daarin niet de enige ben. Al gauw hadden we een leuk groepje mensen verzameld met wie we de rest van de trip vooral zouden doorbrengen, en daarbij waren opvallend veel Oostenrijkers! Natuurlijk Martina, en Matthias, die ik al kende van mijn vak over mensenrechten, maar ook Ana, Remo en Maria kwamen daar nieuw bij. En dat uit zo’n klein land, bizar toch? Tot mijn grote vreugde vond ik ook de eerste Nederlandse: Jasmijn, uit Wageningen. Toch gek dat Jasmijn en ik bijna altijd Engels met elkaar spraken. De Oostenrijkers daarentegen, moest ik er regelmatig aan herinneren dat er mensen bij waren die geen Duits spreken. Hun reactie was: “Maar je begrijpt het toch wel?”
Even later moesten we helaas de inmiddels gevreesde bus weer in, we hebben al heel wat uurtjes gereden, maar het laatste stuk naar Rimini moest nog worden afgelegd. Eenmaal daar werden de kamers ingedeeld, op mijn kamer: Martina, Maria, Jasmijn, Dianna (Russisch), Camille (Frans) en ik. Gezellige mix van nationaliteiten en allemaal leuke meiden! Tijdens het eten in het hostel (uiteraard pasta) werden de opties voor de rest van de avond besproken. We konden mee met de mensen van ESN Rimini, naar een grote discotheek, of we konden zelf de kleinere kroegjes opzoeken die aan het strand lagen. Martina, Remo en ik wilden eigenlijk heel graag de zee nog zien, want dat stond verder niet op het programma. En we waren zo slim om te voorzien dat we daar morgenochtend waarschijnlijk ook niet extra vroeg voor zouden opstaan. Dus daagde ik ze uit om te gaan zwemmen vanavond. Iedereen keek me aan alsof ik gek was, en er werd gewed dat we het niet zouden doen.. Maar Remo besloot de uitdaging aan te gaan, dus dat beloofde een leuke avond te worden. Na een bijna eindeloze discussie onder het genot van talloze cocktails besloten we ons bij de groep te voegen die naar de discotheek zouden gaan. Het was een mooie grote en drukke club, met goede muziek. Maar na een paar uurtjes dansen besloten we dat het genoeg was en stonden we weer buiten. Dit leek me het goede moment om Remo aan zijn belofte te herinneren. En ja hoor, Remo sprong enthousiast heen en weer: “We gaan zwemmen, we gaan de zee zien!” (Ik had ondertussen geleerd dat de zee voor Oostenrijkers een heel bijzonder verschijnsel is, aangezien ze een van de weinige Europese landen zijn die nergens grenst aan een zee). Martina zag het niet zitten, maar sjokte achter ons aan, omdat ze toch met ons mee terug naar het hostel moest lopen. Vanessa, een Braziliaans meisje, liep ook met ons mee, maar begon al direct te zweren dat ze niet het water in zou gaan. Na even zoeken zagen we een zwarte massa voor ons opdoemen, en voelden we zand onder onze voeten, we waren op het strand! Nu konden we niet meer terug: Remo, Martina en ik hebben de nachtelijke duik in zee genomen, zoals beloofd. Hoe was het? Vooral koud. Volgens mij ben ik geen twee minuten in het water geweest en zijn we daarna weer terug gesprint. Terug naar het hostel, we wilden snel onder de dekens. Met grote dank aan Google Maps, anders hadden we de weg niet meer teruggevonden. Onderweg kwamen we midden op een kruispunt een verdwaasde Jo El tegen, een Duitse jongen uit onze groep. Hij stond met een kaart in zijn handen om zich heen te kijken, en leek een beetje van de wereld. Dus we hebben hem meegenomen naar het hostel, waar hij ons de volgende ochtend hartelijk voor bedankte. Het was nog nooit zo heerlijk om onder de wollen dekens te kruipen..
De volgende ochtend was ons beloofd dat we rustig aan konden ontbijten en pas tegen het middaguur hoefden te vertrekken. Bij het ontbijtbuffet troffen we een lange rij voor de toaster en heel veel brakke hoofdjes. Daarna de bus in, we zetten koers naar Dozza, een klein dorpje dat bekend staat om de street-art. Elk jaar wordt er een openlucht kunstwedstrijd gehouden, waarbij geschilderd wordt op aangewezen publieke gebouwen en muren van huizen. Erg mooi om te zien. Het was erg lekker weer, en we waren een beetje brak, dus we besloten dit keer niet de rondleiding te volgen maar zelf een beetje rond te dwalen. Rond het afgesproken tijdstip weer netjes bij de bus (veel te vroeg dus), waarna we verder reden naar Bologna. Ook daar, verrassing verrassing, een rondleiding, dit keer verzorgd door ESN Bologna. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van heb meegekregen, maar Bologna is absoluut een prachtige stad! We sloten de dag daar af met een maaltijd in een klein restaurant dat voor ons was afgehuurd. Onbeperkt bier en wijn was inbegrepen, dus hier begon het gezellige gezang waarnaar de titel van dit blog verwijst. Er is een bekend Italiaans drinkliedje, waarbij je steeds iemand anders (of een groepje mensen) kan dwingen om te drinken. Het gaat ongeveer zo: “Qui viene da Italia, si alzi, si alzi, Qui viene da Italia, si alzi in piè” (Wie uit Italië komt, staat op, staat op, wie uit Italië komt staat op) “E prendi il bicchiere, e lo riempa fine al l’orlo..” (En neemt de beker, en vult het tot aan de rand) “E bevilo bevilo bevilo, bevilo bevilo bevilo…” (En drink het, en drink het, en drink het, etc) De eerste zin kun je dus steeds veranderen, zodat er steeds iemand anders aan de beurt is om te drinken. Dit werd veelvuldig herhaald, en het werd al snel heel laat. Eigenlijk stond er een kroegentocht in Rimini op het programma die avond, die om 11uur zou beginnen. Maar aangezien we om 11uur pas het restaurant verlieten, twijfelden we of dat nog door zou gaan. In de bus werd er dan ook een heftige discussie gevoerd tussen de ESN leden wie er verantwoordelijk was voor de opgelopen vertraging. Maar eenmaal terug in Rimini werd aangekondigd dat voor wie nog steeds geïnteresseerd was, er nog steeds een avondje uitgaan werd aangeboden. Dus we gingen weer mee, onder begeleiding van inmiddels ook een beetje gefrustreerde jongens van ESN Rimini, die drie uur op ons hadden gewacht.. Een echte kroegentocht kun je het niet noemen, maar gezellig was het zeker! Een kleine kroeg, die al snel gevuld was met bijna alleen maar Erasmus studenten. De muziek was geweldig en herkende ik vooral van mijn jongere jaren (toen ik 12-16 was kon ik die nummers keihard meezingen), en het verbaasde me hoe goed ik ze eigenlijk had onthouden. Rond een uurtje of 4 begonnen de meegekomen ESN Roma Tre mensen ons de deur uit te werken, aangezien we de volgende ochtend écht om 10uur moesten vertrekken. Enigszins mokkend verlieten we bar en liepen we met zijn allen naar huis.
Zondagochtend, iedereen in een goed humeur, vandaag gaan we naar de terme! Een dagje zonder rondleidingen en cultureel Italiaans gebrabbel, in plaats daarvan gewoon lekker relaxen in de natuurlijke baden. Het duurde even, de busrit leek oneindig lang door de gebergten met alle haarspeldbochten, maar dan heb je ook wat. De stank van zwavel verwelkomde ons zodra we dus bus uitstapten. Na een korte tocht, vol kleine bospaadjes en glibberige modder, kwamen we aan bij de baden. Het was veel kleiner dan we hadden gedacht, maar wel prachtig! Midden in het bos natuurlijk gevormde baden waaruit damp opsteeg, we wilden er onmiddellijk in duiken. Maar een groep Spaanse toeristen vertelde ons dat we een stuk verder moesten lopen, daar was het nog mooier. De helft van de groep bleef hier, en wij liepen dus door naar de volgende baden. En het was het waard! Een grote witte berg, waar van bovenaf heet water naar beneden stroomde. In de berg verschillende grotten en inkepingen waar zich baden hadden gevormd, heel bijzonder! Een Spaanse jongen sprong enthousiast heen en weer en vertelde dat dit de eerste keer in zijn leven was dat hij sneeuw zag, hij kwam namelijk van Gran Canaria , en daar hadden ze geen sneeuw. Enigszins teleurgesteld was hij dus wel toen hij erachter kwam dat het geen sneeuw was, maar zwavel.. Twee uurtjes hebben we mogen genieten van het heerlijke warme water en de bijzondere setting. Toen moesten we helaas weer terug de bus in, en was het einde van de trip in zicht. Dit zou echter alles behalve een stille busrit worden, de Duitse jongens lieten van zich horen! Elke keer dat we een tunnel inreden begonnen ze te zingen: “Tunnel, Tunnel, Tunnel, Tunnel, Tunnel! Wenn man reinfährt, wird es dunkel, fährt man raus wird's wieder hell!” (Vertaling: Tunnel, Tunnel, etc. Wanneer je erin rijdt wordt het donker, rijd je eruit wordt het weer licht.) En er waren behoorlijk wat tunnels onderweg.. Na nog een uur vastgestaan te hebben bij een benzinepomp omdat onze bus kapot was en we moesten wachten op een nieuwe, kwamen me heel moe maar heel voldaan rond 11 uur aan in Rome. We hebben iedereen gedag gezegd en zijn zeker dat we ze bij een volgende trip weer zullen zien. Om de trip goed af te sluiten, en omdat we honger hadden, zijn we een pizza gaan eten naast het metrostation bij ons in de straat, samen met Maria, Remo, Matthias en Martina. Daarna was het toch echt afgelopen met de pret, maar ik weet zeker dat er nog vele mooie excursies zullen volgen! De eerste staat alweer op de planning..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
